Экспазіцыя аб’яднуе творы беларускага жывапісу з фондаў Нацыянальнага мастацкага музея Рэспублікі Беларусь агульнай канцэпцыяй – рэпрэзентаваць вобраз лета, летняй спякоты і іншых сюжэтна-тэматычных яго варыяцый у розных жанравай і стылістычнай інтэрпрэтацыях.
Семантыка выявы сонца, у гэтым выпадку, тлумачыцца ў шырокай палітры сэнсавых адценняў: ад архетыпічнага фальклорнага салярнага знака і яго сучаснага пластычнага гучання, сонечнага святла як эмацыянальнай “фарбы” выяўленчай мовы, да наратыўных, кінематаграфічных яго ўласцівасцяў, прадстаўленых у багацці сюжэтна-тэматычных кампазіцый.
Ад сацрэалістычнай класікі, сентыментальна-рамантычных, летуценных світанкаў і заходаў, імпрэсіяністычных блікаў сонца на траве Я. Зайцава, В. Цвіркі, У. Стэльмашонка, абагульненых, сімвалічных, песенна-лірычных кампазіцый А. Скавародкі, М. Казакевіча і інш., якія адлюстроўваюць лета як адвечную маладосць, да абстрактных палотнаў, дзе вобразная гама злучае разнастайныя адценні інтэрпрэтацый – прастора экспазіцыі трансфармуецца ў вопыт куратарскага і глядацкага чытання гэтай тэмы.
