Імпрэсіянізм як інавацыйная плынь 1870-х гадоў і “вынаходніцтва” французскіх жывапісцаў пачаўся са скандалу ў мастацкім свеце, але ўжо да пачатку ХХ стагоддзя ён стаў з’явай звыклай і нават некалькі састарэлай, а ў сярэдзіне 1900-х гадоў французскі жывапіс прыняўся за вырашэнне зусім іншых задач. Для рускага мастацтва засваенне логікі імпрэсіяністычнага мыслення і прыёмаў жывапісу пачалося на рубяжы XIX–XX стагоддзяў. На рускай глебе, якая патрабавала ад мастацтва не столькі прыгожай формы, колькі філасофска-змястоўнага падыходу, імпрэсіянізм быў ператвораны і інтэрпрэтаваны ў нацыянальных традыцыях. Абрам Архіпаў, Сяргей Вінаградаў, Канстанцін Каровін, Валянцін Сяроў, Аляксандр Мараваў, Пётр Пятровіч, Леанард Туржанскі, Аляксей Сцяпанаў, Ігар Грабар, Канстанцін Юон, Міхаіл Шамякін – вось толькі нешматлікія імёны мастакоў, якія склалі славу рускаму імпрэсіянізму. Вельмі многія майстры ў сваёй творчасці прайшлі перыяд уплыву імпрэсіяністычнага жывапісу. Гэта – Сяргей Малюцін, Філіп Малявін, Сцяпан Калеснікаў, Мікалай Кузняцоў і інш.
У савецкі перыяд слова “імпрэсіянізм” набыло негатыўную афарбоўку. Для многіх мастакоў гэта стала пачаткам адмовы ад авангардных пазіцый і зваротам да рэалістычнай традыцыі, але не сухога акадэмічнага ўзору, а змененай павевамі пленэрнага імпрэсіяністычнага жывапісу, які (шмат у чым дзякуючы вучню К. Каровіна і любімаму мастаку І. Сталіна шчыраму імпрэсіяністу А. Герасімаву) да сярэдзіны ХХ стагоддзя стаў адным з вядучых творчых метадаў савецкіх мастакоў: Сяргея Герасімава, Фёдара Мадорава, Аляксандра Асмёркіна, Генрыха Паўлоўскага, братоў Ткачовых, Таццяны Яблонскай, Віктара Арэшнікава і інш.
Урачыстае адкрыццё выставы – 11 лістапада а 17.00.
Куратар – навуковы супрацоўнік Нацыянальнага мастацкага музея Рэспублікі Беларусь Дар’я Барташук.
