Прадстаўленыя ў альбоме помнікі з’яўляюцца толькі невялікай часткай унікальных па сваёй прыгажосці і майстэрству выканання прадметаў быту і дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва, якія былі створаны беларускімі сялянамі. Фарміраванне музейнай калекцыі прыкладнога народнага мастацтва Беларусі праходзіла на працягу некалькіх дзесяцігоддзяў, пачынаючы з другой паловы ХХ ст. Пачатак гэтаму працэсу паклала перадача музейных прадметаў з фондаў Дзяржаўнага музея гісторыі Вялікай Айчыннай вайны, Інстытута мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору Акадэміі навук БССР (цяпер Цэнтр даследавання беларускай культуры, мовы і літаратуры НАН Беларусі) і Дзяржаўнага тэатра оперы і балета Беларускай ССР (цяпер Нацыянальны акадэмічны Вялікі тэатр оперы і балета Рэспублікі Беларусь). Гэта былі стыхійныя паступленні, якія папаўнялі збор музея, але не фарміравалі цэласную калекцыю.
У першыя пасляваенныя дзесяцігоддзі ў музей у асноўным паступалі прадметы культавага значэння (абразы, разьба па дрэве, царкоўнае начынне і адзенне), а ўзоры народнага мастацтва траплялі толькі спарадычна. Вялікім штуршком для планамернага збору і вывучэння калекцыі стаў загад Міністэрства культуры БССР ад 14 красавіка 1977 года аб стварэнні Музея беларускага народнага мастацтва ў в. Раўбічы як аддзела народнага і дэкаратыўнага мастацтва Дзяржаўнага мастацкага музея (з 1993 г. – Нацыянальны мастацкі музей Рэспублікі Беларусь). З гэтай мэтай з Рэспубліканскага дома народнай творчасці і Мінскага абласнога дома народнай творчасці былі перададзены вырабы вядомых майстроў, якія працавалі ў той час, і арганізаваны мэтанакіраваны збор прадметаў народнай творчасці. Значную ролю ў папаўненні калекцыі адыгралі экспедыцыі, арганізаваныя навуковымі супрацоўнікамі ДММ пры ўдзеле АН БССР і іншых навукова-даследчых арганізацый. У выніку была сфарміравана цэласная калекцыя, якая ўключае ў сябе вырабы такіх відаў народных рамёстваў, як ткацтва, ганчарства, разьба па дрэве і саломапляценне.
Прадстаўленыя на выставе творы могуць пазнаёміць наведвальнікаў з асаблівасцямі традыцыйнага беларускага строя, узорыстым ткацтвам і вышыўкай, ганчарствам, разьбой па дрэве, пляценнем з саломы і іншых прыродных матэрыялаў, якія бытавалі на тэрыторыі Беларусі з канца ХІХ і на працягу ўсяго ХХ стагоддзя.